کد مطلب:140475 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:200
کشتن شمر حضرت اباعبدالله الحسین را به روایت علامه مجلسی
مرحوم علامه مجلسی در بحار می فرماید:
ثم جاء شمر و سنان بن انس و الحسین علیه السلام بآخر رمق یلوك لسانزه من العطش و یطلب الماء...
یعنی شمر باتفاق سنان بن انس به قصد جدا كردن سر حضرت آمدند، و آن سرور در لحظات آخر جان دادن بود و از شدت تشنگی زبان در دهان مباركش مجروح شده بود با این حالت طلب آب می كرد فضربه شمر لعنه الله برجله، همینكه شمر حرامزاده نزدیك كشته بخون آغشته حضرت رسید با پای چكمه دار لگدی به حضرت زد و گفت:
یابن ابی تراب ألست تزعم ان اباك علی حوض النبی یسقی من احبه فاصبر حتی تأخذ الماء من یده، ای پسر ابوتراب آیا تو اعتقاد نداشتی كه پدرت علی ساقی حوض كوثر است و هر كس را كه بخواهد سیراب كند، می كند اگر چنین است پسر صبر كن تا من تو را بكشم و تو بروی آب از دست پدرت علی بنوشی.
ثم قال لسنان: اجتز رأسه قفاء، پس شمر به سنان لعنة الله علیهما گفت: با همین حالت كه حسین افتاده سرش را از قفاء جدا كن.
سنان گفت: من این كار را نمی كنم و خون پسر پیغمبر را بگردن نمی گیرم و گریبانم را بدست پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم نمی دهم.
شمر در غضب شد و دشنام به سنان داد و با پای چكمه دار بر روی سینه مجروح حضرت نشست و محاسن پر خون امام علیه السلام را بدست گرفت، امام فرمود: یا شمر تقتلنی و لم تعرف من انا؟
ای ظالم مرا می كشی و نمی دانی كیستم؟
شمر گفت: می دانم و تو را نیك می شناسم، جد و پدر و مادرت را از همه بهتر می شناسم، پس دشنامی به حضرت داد و سپس گفت:
تو را می كشم و اصلا در دل ترس ندارم فضرب بسیفه اثنی عشر ضربة ثم جز رأسه الشریف بعد از زدن دوازده ضربت آنوقت سر حضرت را برید كه زمین به لرزه درآمد.
تذكر و تنبیه
اخبار و روایات در كیفیت قتل امام علیه السلام مختلف است آنچه مستند و مدرك معتبر دارد آن است كه
اولا: حضرت را ذبح كردند.
ثانیا: سر مبارك آن سرور را از قفا بریدند
اما مدرك و مأخذ ذبح شدن حضرت:
از فرموده امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زیارت معروفه می توان این معنا را استفاده كرد و روایت مزبور را دلیل و مدرك قرار داد، امام علیه السلام در یكی از فقرات این زیارت نامه طویل می فرمایند:
و الشمر جالس علی صدرك و مولغ سیفه علی نحرك قابض علی شیبتك بیده ذابح لك بمهنده.... [1] .
یعنی: شمر روی سینه تو نشسته بود و شمشیرش را به حنجر تو فروبرد و ریش غرقه بخون تو را بدست گرفته بود و با شمشیرش تو را ذبح می كرد.
و نیز روایات متعددی در این باره وارد شده اند كه جملگی بالصراحه دلالت دارند بر اینكه حضرت مولی الكونین اباعبدالله الحسین صلوات الله و سلامه علیه به نحو ذبح شهید شدند از جمله این روایات، خبر ریان بن شبیب است از حضرت
ثامن الحجج علیه السلام كه امام علیه السلام در یكی از فقرات این حدیث به وی فرمودند:
یابن شبیب ان كنت باكیا لشی ء فابك للحسین بن علی بن ابی طالب علیه السلام فانه ذبح كما یذبح الكبش [2] .
یعنی ای پسر شبیب اگر خواستی برای چیزی گریه كنی پس برای حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام گریه كن زیرا او را مانند گوسفند سر بریدند.
و اما مدرك جدا كردن سر مبارك از قفا:
روایات متعددی بر این معنا دلالت دارند از جمله روایتی است كه مرحوم مجلسی آن را در بحار نقل فرموده و در دو فقره آن از بانوی دو عالم علیا مخدره حضرت زینب خاتون سلام الله علیها تصریح به این معنا شده است در موضعی از این روایت خانم می فرمایند:
هذا حسین مجزوز الرأس من القفا، مسلوب العمامة و الرداء.... [3] .
در موضع دیگر فرموده:
هذا حسین بالعراء، صریع بكربلاء، مجزوز الرأس من القفاء مسلوب العمامة و الرداء.... [4] .
ثم جاء شمر و سنان بن انس و الحسین علیه السلام بآخر رمق یلوك لسانزه من العطش و یطلب الماء...
یعنی شمر باتفاق سنان بن انس به قصد جدا كردن سر حضرت آمدند، و آن سرور در لحظات آخر جان دادن بود و از شدت تشنگی زبان در دهان مباركش مجروح شده بود با این حالت طلب آب می كرد فضربه شمر لعنه الله برجله، همینكه شمر حرامزاده نزدیك كشته بخون آغشته حضرت رسید با پای چكمه دار لگدی به حضرت زد و گفت:
یابن ابی تراب ألست تزعم ان اباك علی حوض النبی یسقی من احبه فاصبر حتی تأخذ الماء من یده، ای پسر ابوتراب آیا تو اعتقاد نداشتی كه پدرت علی ساقی حوض كوثر است و هر كس را كه بخواهد سیراب كند، می كند اگر چنین است پسر صبر كن تا من تو را بكشم و تو بروی آب از دست پدرت علی بنوشی.
ثم قال لسنان: اجتز رأسه قفاء، پس شمر به سنان لعنة الله علیهما گفت: با همین حالت كه حسین افتاده سرش را از قفاء جدا كن.
سنان گفت: من این كار را نمی كنم و خون پسر پیغمبر را بگردن نمی گیرم و گریبانم را بدست پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم نمی دهم.
شمر در غضب شد و دشنام به سنان داد و با پای چكمه دار بر روی سینه مجروح حضرت نشست و محاسن پر خون امام علیه السلام را بدست گرفت، امام فرمود: یا شمر تقتلنی و لم تعرف من انا؟
ای ظالم مرا می كشی و نمی دانی كیستم؟
شمر گفت: می دانم و تو را نیك می شناسم، جد و پدر و مادرت را از همه بهتر می شناسم، پس دشنامی به حضرت داد و سپس گفت:
تو را می كشم و اصلا در دل ترس ندارم فضرب بسیفه اثنی عشر ضربة ثم جز رأسه الشریف بعد از زدن دوازده ضربت آنوقت سر حضرت را برید كه زمین به لرزه درآمد.
تذكر و تنبیه
اخبار و روایات در كیفیت قتل امام علیه السلام مختلف است آنچه مستند و مدرك معتبر دارد آن است كه
اولا: حضرت را ذبح كردند.
ثانیا: سر مبارك آن سرور را از قفا بریدند
اما مدرك و مأخذ ذبح شدن حضرت:
از فرموده امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زیارت معروفه می توان این معنا را استفاده كرد و روایت مزبور را دلیل و مدرك قرار داد، امام علیه السلام در یكی از فقرات این زیارت نامه طویل می فرمایند:
و الشمر جالس علی صدرك و مولغ سیفه علی نحرك قابض علی شیبتك بیده ذابح لك بمهنده.... [1] .
یعنی: شمر روی سینه تو نشسته بود و شمشیرش را به حنجر تو فروبرد و ریش غرقه بخون تو را بدست گرفته بود و با شمشیرش تو را ذبح می كرد.
و نیز روایات متعددی در این باره وارد شده اند كه جملگی بالصراحه دلالت دارند بر اینكه حضرت مولی الكونین اباعبدالله الحسین صلوات الله و سلامه علیه به نحو ذبح شهید شدند از جمله این روایات، خبر ریان بن شبیب است از حضرت
ثامن الحجج علیه السلام كه امام علیه السلام در یكی از فقرات این حدیث به وی فرمودند:
یابن شبیب ان كنت باكیا لشی ء فابك للحسین بن علی بن ابی طالب علیه السلام فانه ذبح كما یذبح الكبش [2] .
یعنی ای پسر شبیب اگر خواستی برای چیزی گریه كنی پس برای حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام گریه كن زیرا او را مانند گوسفند سر بریدند.
و اما مدرك جدا كردن سر مبارك از قفا:
روایات متعددی بر این معنا دلالت دارند از جمله روایتی است كه مرحوم مجلسی آن را در بحار نقل فرموده و در دو فقره آن از بانوی دو عالم علیا مخدره حضرت زینب خاتون سلام الله علیها تصریح به این معنا شده است در موضعی از این روایت خانم می فرمایند:
هذا حسین مجزوز الرأس من القفا، مسلوب العمامة و الرداء.... [3] .
در موضع دیگر فرموده:
هذا حسین بالعراء، صریع بكربلاء، مجزوز الرأس من القفاء مسلوب العمامة و الرداء.... [4] .
[1] بحارالانوار (101 (ص(322) سطر(15) .
[2] بحارالانوار ج(101) ص(103) سطر(2) .
[3] بحارالانوار ج(45) ص(59) سطر (6) .
[4] بحارالانوار ج(45) ص(60) سطر (13) .